Spotkania Teatrów Tańca: Ściany niemal zadrżały (RECENZJA, PROGRAM)

Jednak początek przedostatniego wieczoru Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca wcale nie był obiecujący. Co należy uznać za spore zaskoczenie. Dwuczęściowa realizacja „Black & White” baletu poznańskiego Teatru Wielkiego przyjechała bowiem na lubelski festiwal z dobrymi referencjami. Związki twórców spektaklu z izraelską Kibbutz Contemporary Dance Company, jednym z najsłynniejszych zespołów tańca współczesnego na świecie, pozwalały oczekiwać prezentacji ciekawych zarówno w warstwie choreograficznej, jak i intelektualnej. Przynajmniej ja z takim nastawieniem wybierałem się wczoraj do Chatki Żaka. I – niestety – doznałem dużego zawodu. Zobaczyliśmy bowiem dwie miniatury puste jak wydmuszka i mało interesujące pod względem artystycznym. Pierwsza z nich – „Kilka krótkich sekwencji” z choreografią Jacka Przybyłowicza – broniła się jeszcze muzyką Marina Maraisa i przyjemnym dla oka, poprawnie wykonanym tańcem. Ale tylko tym i niczym więcej. Barokowa stylizacja współczesnej choreografii to nic nowego ani szczególnie odkrywczego, a wykonawcza poprawność to nie tyle walor realizacji, lecz obowiązek tancerzy wychodzących na scenę. Miniaturę ową jednak dało się przynajmniej oglądać; bez ekscytacji wprawdzie, ale też bez przykrości. Czego niestety nie da się powiedzieć o „Motylach” szefa kompanii Kibbutz, Ramiego Be’era. W tym duecie właściwie nie było nawet na co patrzeć. Do tego stopnia, że kiedy zabrzmiały dźwięki „Youkali” Kurta Weilla, po prostu przymknąłem oczy i przywoływałem z pamięci fantastyczny śpiew Bożeny Zawiślak-Dolny, która wykonuje ów song w sposób niezrównany.

Zamknijmy jednak ten rozdział i przejdźmy do wspomnianej na wstępie eksplozji, a raczej tego, co ją wywołało, czyli spektaklu „Joseph” Alessandra Sciarroniego. Włoski artysta, jako kolejny na tegorocznych Spotkaniach – po Kurcie Obemaierze i kompanii Linga – zaprezentował realizację, w której ważną rolę odgrywała technologia. Wykonywany na żywo taniec poddawał komputerowej obróbce, w wyniku której tancerz pojawiał się na dużym ekranie w postaci zwielokrotnionej lub fragmentarycznej, odwracanej w różnych płaszczyznach, przenicowanej albo groteskowo zdeformowanej jak w gabinecie „krzywych zwierciadeł”. A wszystko to bez taniego efekciarstwa, lecz w sposób gruntownie przemyślany i mocno uzasadniony. Każda taka transformacja, wsparta idealnie dobraną muzyką, wywoływała na widowni salwy śmiechu i frenetyczne oklaski. Co nie dziwi, bowiem tak dowcipnego spektaklu nie mieliśmy w Lublinie od dawna. Ażeby jednak uzyskać taki efekt, jaki mieliśmy okazję podziwiać, nie wystarczy tylko sprzęt i oprogramowanie. Konieczna jest choreografia zaplanowana i zrealizowana z dosłownie milimetrową precyzją. Sciarroni taką choreografię stworzył i wykonał, przypominając przy okazji zapominaną przez niektórych twórców podstawową prawdę, że na początku jest myśl i ciało, a dopiero później może wkroczyć technologia. A tego, że nie jest niewolnikiem tzw. nowych mediów włoski artysta dowiódł wchodząc do społecznościowej sieci, łączącej losowo ludzi z całego świata. Pokazując reakcje zaskakiwanych niezwykłymi obrazami i sytuacjami osób, zdawał się mówić, iż prawdziwą twórczość uprawia się jednak w „realu”, a wszelkie sieci, portale i czaty to tylko środki przekazu. Użyteczne, ale wobec samego przekazu jednak drugorzędne. To konstatacja krzepiąca, bowiem czuję się trochę nieswojo, gdy przychodzi mi zetknąć się z traktowaniem człowieka, jako peryferyjnego urządzenia komputera…

PROGRAM NA DZIŚ

11 listopada – poniedziałek
Godz. 15.00 – okolice CK: Justyna Jasłowska, Robert Curgenven, Ludomir Franczak – „… And We Will Have Danced Together – Score 5”; wstęp wolny
Godz. 18.00 – Chatka Żaka: Wydział Teatru Tańca PWST w Krakowie – „Kocham tylko i wyłącznie całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę”; bilety – 30/20 zł
Godz. 20.00 – Sala Widowiskowa CK: Marta Ziółek – „Body Eye”; bilety – 30/20zł
Godz. 21.00 – Sala Czarna CK: Aleksandra Borys – „Unisono – re//mix Anna Halprin”; bilety – 30/20 zł