Kalinowszczyzna na archiwalnych zdjęciach. Jak dzielnica Lublina wyglądała w latach 1969, 1971 i 1972? [ZDJĘCIA]

W latach 60. XX w. przystąpiono do modernizacji Kalinowszczyzny, zamieniając tereny zabudowane podmiejskimi domami na osiedla mieszkaniowe o charakterze wielkoblokowym, malownicze wąwozy częściowo zasypano – np. ul. Wiejska czy wąwóz Muchawca, a wzgórza splantowano.

Historyczna Kalinowszczyzna usytuowana jest między ulicami Lwowską, Kalinowszczyzna i rzekami Czechówką oraz Bystrzycą z centralnym punktem na Słomianym Rynku, który posiadał zabudowę już w XVII w. Zabudowywanie Kalinowszczyzny wiązało się z siecią drożną począwszy od przeprawy i mostu przez Bystrzycę, poprzez ul. Kalinowszczyznę, Sienną i Białkowską Górę i ul. Towarową. Kalinowszczyzna była jurydyką królewską w posiadaniu prywatnym do 1791 r. kiedy to przeszła na własność miasta.

Najstarszymi zabudowaniami są kościoły i klasztory poaugustiański i pofranciszkański – ob. salezjanie, oba z XVII w. utrzymane w typie renesansu lubelskiego. Na przełomie XIX-XX w. powstało na tym terenie kilka zakładów przemysłowych. Założono cmentarze przy ul. Walecznych - prawosławny i unicki oraz kirkut z ok.1826 r. i rzymsko-katolicki z ok.1930 r. Słomiany Rynek w latach 50 XX w. został zamieniony na skwer. W latach 1970-71 zlikwidowano parterową zabudowę jego zachodniej pierzei.

Zobacz archiwalne zdjęcia Kalinowszczyzna w latach 1969, 1971 i 1972 r.

Autorem zamieszczonych zdjęć jest Stanisław Michalczuk (fotografie z 1969, 1971 i 1972 r.). Zostały zmieszczone w Studium naukowo- historycznym „Lublin – Przedmieścia” - rozdział dotyczący Kalinowszczyzny -opracowanego przez Krystynę Gerłowską, Stanisława Michalczuka i Jadwigę Teodorowicz-Czerepińską.

Źródło: Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków