Kolorowe życie cosplayerek - co kryje się za makijażem i maską? "Kiedy jestem w przebraniu, najbardziej czuję się sobą". Zdjęcia

- Dla mnie osobiście najfajniejszą stroną cosplayu jest to, że jest w nim jeszcze tak okrutnie dużo do odkrycia. Jest to w miarę nowa dziedzina "sztuki" więc nie na każdą rzecz da się znaleźć tutorial w internecie, oducza to tego wbudowanego lenistwa naszych czasów, że mamy wszystko podane na tacy i tylko brać. W normalnym życiu brakuje mi właśnie możliwości na to, bym musiała nad czymś głębiej pomyśleć. Cosplay jest taką odskocznią od rzeczywistości, w której moja kreatywność straciła na wartości. Oczywiście nie miałabym pewnie motywacji by tworzyć stroje tylko do szuflady, więc na równi z tym doświadczeniem musze postawić to jak pojawiam się w stroju na konwencie. Konwenty od wielu lat są moją bezpieczną przestrzenią, gdzie nie czuje się wykluczona społecznie za moje zachowania, wygląd i zainteresowania, a fakt, że jest tak wiele ludzi którzy zwyczajnie widzą mnie w stroju i cieszą się, podchodzą żeby zrobić sobie ze mną zdjęcie, piszczą bo widzą swoją ukochana postać to jest najlepsza rzecz pod słońcem.

- Tu nie chodzi tylko o wygląd, nie chodzi nawet o ciebie. Stajesz się w pewien sposób żyjącym obrazem. Dajesz innym ludziom szansę na spotkanie oko w oko z ich ulubionym bohaterem lub bohaterką, kimś, z kim prawdopodobnie spędzili już wiele godzin grając nimi, czytając o nich albo oglądając anime. Bardzo ważne jest, żeby być po prostu miłym, zrozumieć, że dla nich to spotkanie może być naprawdę bardzo ważne. Moim zdaniem nawet jeśli cosplayujesz czarny charakter, to nie powinnaś wchodzić w niego tak bardzo, żeby aż być chamskim dla podchodzących do ciebie ludzi. Chodzi tu o to, żeby ożywić coś, co nigdy nie było ożywione.

- Kiedy ktoś podchodzi do ciebie, to tak naprawdę nie podchodzi do ciebie, ale do swojego idola, do postaci, o której marzył spotkać ją na żywo. Sama miałam taki moment, kiedy spotkałam Jacka Sparrowa. Niesamowite wrażenie robią też wszystkie cosplaye anime - bo tam nie grają aktorzy, tylko postaci są narysowane. W ten sposób możesz zobaczyć ich wersję "ludzką", po raz pierwszy nie animowaną.

- Cosplaye poza konwentami są... No, trzeba być bardzo odważnym! (śmiech). Nie wiem w sumie po co miałby ktoś to robić w miejscu publicznym. To jest trochę jak taki bardzo, bardzo ekstrawagancki makijaż, albo suknia balowa. Po prostu - po co? Konwent to idealne i bardzo bezpieczne miejsce do takich rzeczy, tutaj praktycznie nie ma ryzyka jakiejkowiek złej reakcji. A cosplay to trochę taki dialog - najmilszy jest ten moment, kiedy widzisz, że ktoś Cię rozpoznaje, widzisz ten błysk w oku, szeroki uśmiech, kiedy ktoś do ciebie biegnie, jakby zobaczył starego przyjaciela.

- Sama znalazłam tak wielu przyjaciół - no bo jeśli cosplayujesz, to znaczy, że najprawdopodobniej bardzo lubisz daną serię. I w drugą stronę - podejdzie do ciebie osoba, która też ją lubi. I już na dzień dobry macie punkt wspólny do relacji. Sama miałam mnóstwo idoli i idolek, którzy z czasem stali się moimi przyjaciółmi.

- To bardzo paradoksalne, ale kiedy jestem "w postaci", to czuję się naprawdę sobą. Mogę zachowywać się dokładnie tak jak chcę i nikt nie będzie mnie oceniał. Można robić totalnie co się chce. Cosplay pomógł mi zwalczyć moją fobię społeczną, polubiłam dzięki niemu ludzi, przestałam się bać. Czasem kiedy jestem sama w domu to cosplayuję przed lustrem - tak sama dla siebie.

- Najgorsi są fani, którzy zapominają, że może i wyglądamy jak ich ulubiona postać, ale jednak mimo wszystko w środku tego stroju jest człowiek - i niestety nas nie szanują. Seksualizacja, dotykanie bez pytania, zdjęcia z ukrycia, stalking... Najczęściej są tutaj problematyczni znacznie starsi mężczyźni [zwykle na konwentach pojawia się raczej młodzież, przyp. aut.]. Potrafią zaczepiać nawet 10-11 latki, które po prostu się bawią w bezpiecznej atmosferze. Dla nich liczy się tylko to, że na żywo widzą wymarzoną postać i czasami robi się naprawdę niebezpiecznie.[

- Nawet jeśli zdarzają się przykre sytuacje to nie wydaje mi się by były podyktowane jakąś złośliwością, a bardziej niewiedzą. Tak jak pan który zaczął "bawić się" odstającą częścią kostiumu chciał na pewno mieć ze mną po prostu przyjemną interakcję i nie pomyślał, że taka "zabawa" może naruszyć konstrukcję i coś zepsuć.

- Jeżeli miałbym podać najmilszy moment jaki miałam w cosplayu to nie potrafiłabym go wybrać. Konwenty są dla mnie trochę jak podróż do innej rzeczywistości, w której wszystko jest po prostu tak jak powinno być. Kocham jak ludzie do mnie podchodzą, robią sobie zdjęcia, chcą się przytulić albo po prostu cieszą się bo lubią postać którą jestem. Zabawne jest to, że ludzie mnie nie poznają później jak jestem ''normalnie'' ubrana bo dla nich, w ich głowach zwyczajnie jestem tą postacią w której mnie zobaczyli.

- Cosplayerzy są trochę jak celebryci, podobne zasady tutaj obowiązują. Gdybyś na przykład zobaczyła swoją ulubioną aktorkę jak jest w kawiarni i je spokojnie z koleżankami obiad, to raczej nie będziesz jej przeszkadzać, nie rzucisz się na nią z przytulaniem, bo ona cię nie zna. A nam nieraz się zdarza, że ktoś widzi nas bez peruki kiedy mamy przerwę i jemy i natychmiast podbiega i prosi o zdjęcie nie szanując naszego czasu. O zdjęcia potrafią poprosić nawet w toalecie...