W sobotę świętowaliśmy 175. rocznicę urodzin Henryka Wieniawskiego

Pewnie każdy mieszkaniec Lublina wie, że "Wieniawski wielkim skrzypkiem był". O przyczyny światowej popularności lublinianina spytaliśmy Teresę Księską-Falger z Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego.

- Śmiało można powiedzieć, że Wieniawski miał "to coś", tę bożą iskrę. Był wirtuozem skrzypiec, porównywanym do Paganiniego, a oprócz tego świetnym kompozytorem. O ile utwory Paganiniego dzisiaj wypadają blado, to te stworzone przez Wieniawskiego wciąż lśnią - mówi znawczyni muzyki.

Artysta przyszedł na świat w bardzo utalentowanej rodzinie - jego starszy brat Julian był pisarzem, młodszy Józef - pianistą, na fortepianie grała też matka. Większość życia spędził w Rosji, ale jego związki z Lublinem zawsze były silne.

O Henryku Wieniawskim (1835-1880) za życia i po śmierci mówiono wyłącznie dobrze. Według biografów, skrzypek nie miał w sobie cienia gwiazdorstwa. Chętnie za to dawał nauki młodszym muzykom, nie biorąc za to ani grosza. Miał też swoje słabości. Przede wszystkim był ogromnym łasuchem, co stało się przyczyną poważnej nadwagi. Pod koniec krótkiego (45 lat) życia był tak otyły, że musiał dawać koncerty na siedząco. Na dodatek dosłownie "zagrywał się na śmierć". Podczas amerykańskiego tournée z pianistą Antonim Rubinsteinem dał 215 koncertów w ciągu ośmiu miesięcy!

O popularności lublinianina niech świadczy też fakt, że na jego pogrzebie w Warszawie pojawiło się 40 tys. osób.

Na sobotnim odsłonięciu wykonanej z brązu tablicy obecny był m.in. prof. Zachar Bron, światowej sławy skrzypek, juror Konkursu Skrzypcowego im. Wieniawskiego w Poznaniu. - Ta tablica ma przypominać, że w miarę naszych skromnych możliwości pamiętamy o Wieniawskim, że jesteśmy z niego dumni - tłumaczy Księska-Falger.