Performance w bazylice Dominikanów. "Czy wierzymy czy nie, mierzymy się z tymi samymi egzystencjalnymi pytaniami"

- Wigilia to radosny czas spędzony z najbliższymi. Karp, barszcz czerwony z uszkami i opłatek. Jednak są takie strony nas samych, myśli i uczucia zbyt mroczne, by się nimi dzielić. Czy można siebie usłyszeć przy wigilijnym stole? - czytamy w zapowiedzi.

„Christmas Dinner” to wigilijna kolacja performatywna, w trakcie której artystki opowiedzą historię o samotności - czasie, który w ich rozumieniu poświęca się trosce o duszę. Dla twórczyni Frajdy Natychmiast samotność staje się przestrzenią obecności Boga.

- W tamtym roku, gdy zaczęła się wojna na Ukrainie zostałam z moim życiem całkiem sama. Straciłam wszystko, co można było wtedy nazwać moim światem - mówi. - Nie miałam pracy, domu, przyjaciół, nie mogłam wrócić do rodziców, ponieważ do mojego pokoju wprowadziła się rodzina z Ukrainy. Poczułam, co to znaczy nie mieć nic do stracenia. Dzisiaj rozumiem, że to był ten moment, w którym samotność przekierowała moją uwagę na świat, "podłączyła" mnie do ludzi, a później do siebie samej. Od tamtej pory moje życie kompletnie się odmieniło. W samotności widzę ogromny potencjał twórczy. I właśnie na to chciałabym zwrócić uwagę widzów.

W czwartek (21 grudnia) o 15:30 przestrzeń bazyliki u Dominikanów w Lublinie stanie się kolektywną sceną, która umożliwi widzom głęboką więź z ludźmi. Po performansie artystka zaprasza wszystkich chętnych do Starej Winiarni (ul. Rynek 7) na rozmowy osobiste.

- Widzowie będą mogli oglądać nas na żywo. Równocześnie pojawi się operator z kamerą i zarejestrował przebieg filmowo, aby krótko później udostępnić materiał online. Wszystko po to, aby osoby, które w wigilijny wieczór są same - mogły “usiąść" z nami przy stole. To będzie opowieść o tym, jak sztuka pomaga przetrwać samotność.

Dlaczego artystka zdecydowała się na kościół?

- Świątynia to miejsce, które pozbawia nas racji do odgrywania czegoś, udawania czegokolwiek, które umożliwia głęboką więź z ludźmi. Tam najbardziej można poczuć istnienie paradoksu nieuchronnego bycia zawsze samemu i pośród innych. Myślę, że bez względu na wiarę w absolut lub jej brak, w samotności mierzymy się z tymi samymi egzystencjalnymi pytaniami. Ten performance jest dla mnie potwierdzeniem tego, kim jesteśmy jako istoty ludzkie.