Aleksandra Dunajska - Minkiewicz: Protesty w imieniu Tej Kobiety

Ta, która ma już wyniki badań. Czyta w internecie o bezmózgowiu, zespole Edwardsa czy innym nieszczęściu, którego nazwę przekazał jej lekarz. To, co mówił, słyszała jak przez mgłę, więc teraz sprawdza. Ogląda zdjęcia. Pewnie płacze. A może już nie ma czym. Może już podjęła decyzję. Może wie już, kiedy będzie miała zabieg. A może nie wie, bo w „jej” szpitalu wszyscy lekarze podpisali klauzulę sumienia i rozpaczliwie szuka takiego, gdzie zabieg ktoś zgodzi się wykonać.

A może zdecydowała się urodzić i zamiast kupować wózek i ubranka, przygotowuje się na pogrzeb. Albo czyta, gdzie i czy można znaleźć miejsce w hospicjum perinatalnym. Albo – jeśli rokowania są lepsze – sprawdza, jak wygląda życie niepełnosprawnego dziecka, jakie są największe problemy, z którymi będzie się musiała zmierzyć, gdzie można uzyskać pomoc.

I to w imieniu Tej Kobiety i wielu jej podobnych ktoś musi zabrać głos – żeby nadal mogły dokonać wyboru.

Nawet jeśli ten ktoś krzyczy „jeb...ć” i „wku...ni”.

I jeszcze na koniec. Pewien Polityk opowiedział mi w ostatnich dniach o Pewnej Radnej, która ma ciężko upośledzonego syna, dorosłego mężczyznę, ważącego ponad 100 kg. Nigdy się nie skarżyła, nie czyniła z siebie ofiary. Jednak zawsze, kiedy wywiązywała się dyskusja o prawie do aborcji ze względu na tzw. przesłanki eugeniczne i pojawiali się przeciwnicy zostawienia kobiecie wyboru, Ona mówiła: „Tacy jesteście mocni? Przyjdźcie mi pomóc w opiece nad synem, spróbujcie nakarmić, umyć, wziąć na spacer”. Zwykle wtedy głosy obrońców życia milkły.

Wszyscy znamy cytat z Wisławy Szymborskiej: „Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono”. Może warto, żeby wszyscy, którzy lubią być odważni w imieniu innych, mieli go jednak częściej w pamięci.