Lotnisko zamiast kultury?

Żeby nie było aż takiej tragedii, mój rozmówca dodał, że owszem, Lublin ma świetny teatr offowy. Ale… No właśnie, teatr offowy jest ukierunkowany na dosyć wąskie grono odbiorców. A co ze sztuką dla tzw. mas? Przecież każdy zasługuje na spotkanie z wysoką kulturą, a nie tylko koneserzy.

Tak, wiem, że piszę o tym kolejny tekst, ale skłonił mnie do tego ów artysta, o którym wspominam. Jeżeli on nie dostrzega Lublina na kulturalnej mapie Polski, a pielgrzymuje ze spektaklami w różne rejony i gra u różnych reżyserów, to znaczy, że naprawdę kiepsko z Lublinem. Słyszę od niego te same pytania, które ja zadawałem w moich poprzednich felietonach: co z Teatrem im. J. Osterwy? Co z Teatrem Muzycznym? Co z Filharmonią im. H. Wieniawskiego? I słyszę te same trzy odpowiedzi: Nic się nie dzieje, marazm i apatia! Mamy pięknie wyremontowane sceny, na których hula wiatr albo przeciętni artyści w przeciętnych, ogranych po wielokroć spektaklach.

Z ust mojego rozmówcy usłyszałem jednak coś jeszcze poza argumentami, które sam po wielokroć przywoływałem: „Wy chyba jednak nic tam, w tym Lublinie, nie chcecie z kultury, którą żyją inni”. Na moje pytanie: „skąd on o tym wie?”, uzyskałem odpowiedź: „nie słyszałem od nikogo z poważnych ludzi kultury w Warszawie czy Krakowie, by ktoś od Was rozmawiał z nimi o jakiejś wspólnej produkcji lub choćby wystawieniu czegoś premierowego w Lublinie”. Dodał jeszcze, że wiele osób z miłą chęcią zagrałoby w Lublinie, bo darzy to miasto wielkim sentymentem. Konstatacja niestety była smutna: oto zyskaliśmy lotnisko, a straciliśmy kulturę.