Obowiązek posiadania dziecka

Polska szkoła to notoryczna reforma i to od ściany do ściany. Jak słyszę kolejną wypowiedź pedagoga, który mówi „tyle reform już przeszliśmy, to i tą przejdziemy” to robi mi się słabo. Nic w naszej edukacji nie może się na dłużej ugruntować, bo co i rusz wszystko trzeba zmieniać i odwracać. Nauczyciele, mimo że zachowują dobrą minę do złej gry, mają już niezły mętlik, czego i jak mają uczyć. Rodzice mętlik mają jeszcze większy, bo wszak chodzi o ich dzieci.

Moja córka jest w wieku zerówkowoszkolnym, tzn. może iść albo do szkoły, albo do zerówki. Pierwsza więc decyzja to ta, czy posłać ją do klasy zero, czy pierwszej klasy. Co bym nie wybrał, muszę wybierać dalej: czy zerówka w szkole, czy przedszkolu, a jeżeli w szkole, to której, jeżeli zaś pierwsza klasa, to w rejonie czy poza rejonem? Dziś o części szkół trudno nawet uzyskać opinię, bo w czerwcu kończą edukację gimnazjalną, żeby we wrześniu zacząć edukację na poziomie szkoły podstawowej. Skąd mam wiedzieć, kto będzie uczył moją córkę i czy sobie poradzi? Nie ma wyboru: muszę ryzykować. Szkoda tylko, że ryzyko dotyczy przyszłości mojego dziecka. Choć jestem zdania, że na ludzi można wyjść po każdej, nawet najgorszej, szkole, to jednak wolałbym wiedzieć, do jakiej właściwie szkoły posyłam Julię.

Oficjalnie zgłaszam więc propozycję, jak na wstępie: każdy, kto ubiega się o mandat posła lub senatora, powinien mieć w swoim CV posiadanie dziecka, a najlepiej dwóch. Jakby nasi politycy przeszli z dziećmi proces edukacji, to wiedzieliby, że to, co w nim najważniejsze, to stałość.