Stolica na chłodno

A więc przebrnęliśmy przez kwalifikacje. Nijak nie będę umniejszał tego faktu. Nie czyniłbym go jednak zwiastunem niechybnego zwycięstwa. Nie traktowałbym go jak wspięcie się na Mount Everest naszych możliwości. Dwukrotnie już cieszyliśmy się z awansu piłkarzy do mistrzostw świata, ostatnio zaś byliśmy oszołomieni pasmem grupowych zwycięstw siatkarzy. Co było dalej - myślę, że opisywać nie muszę.

W większości krajów miarą sukcesu jest podium, a właściwie jego szczyt. U nas miarę tę stanowi wyjście z grupy i niezbłaźnienie się w dalszej części rozgrywek. Nie chcę, byśmy tą miarą podchodzili do naszych starań o miano Europejskiej Stolicy Kultury. OK, wyeliminowaliśmy kilku konkurentów. Co to oznacza? Otóż oznacza to, że najgroźniejsi rywale jeszcze pozostali. Nic nie ujmując Białystokowi i Bydgoszczy, to miasta te nie stanowią takiej konkurencji jak Gdańsk czy Wrocław.

Możecie mi Państwo odpowiedzieć: no dobrze, ale przecież jesteśmy wśród najlepszych. I będziecie mieć rację. Tylko że w 2016 r. nikt nie wspomni o pięciu najlepszych miastach z fazy eliminacji 2010 r. Będzie się liczyła tylko ta jedna (nie licząc hiszpańskiego zwycięzcy) Europejska Stolica Kultury. Dziś nie jesteśmy na podium. Nie prowadząc rozważań czysto statystycznych, to nie jesteśmy nawet bliżej tego podium. Nie nośmy więc głów wysoko w chmurach, tylko pochylmy je nad naszą lubelską kulturą: nad Teatrem Starym, Centrum Spotkania Kultur, kinami czy repertuarem teatralnym. Do zrobienia, a właściwie do nadrobienia, mamy mnóstwo rzeczy. Rzucanie kwotami przez włodarzy miasta jeszcze o niczym nie świadczy. Trzeba umieć je wydać. Z wydawaniem natomiast - patrząc przez pryzmat dostępnych dotychczas środków unijnych - nie jest w Lublinie najlepiej.

Bardzo chciałbym, aby to Lublin stał się kulturalną stolicą Europy w 2016 r., jednak wybaczcie Państwo, ale wygrania grupy eliminacyjnej świętować nie będę.