Wirtualne miasto doskonałe

Późnym wieczorem zabrałem się do czytania i ani się obejrzałem, jak minęły dwie godziny. Niby miałem serdecznie dość, sam na siebie byłem zły, że bezsensownie tracę czas i zarywam noc, a jednak czytałem i czytałem. Nie da się ukryć, zaczęło mnie wciągać. Nie ruszyły mnie obelgi, chamstwo i antysemityzm - byłem na to przygotowany. I szczerze mówiąc myślałem, że będzie gorzej. Zdziwiło mnie co innego. Mianowicie to, że ludzie tyle wiedzą o innych, o Lublinie, Polsce i świecie. Że widzą każde zło, a co więcej, doskonale wiedzą, jak złu zaradzić. Wiedzą, kto za kim stoi, kto kim jest teraz i kto kim był kiedyś, kto z kim, kiedy i gdzie, dlaczego ktoś coś robi, albo nie robi, kto komu zawdzięcza pracę, kto kogo, kiedy, gdzie i komu zaprotegował, jakie na kogo są haki. Wiedzą, kto jest winny wszystkim nieszczęściom. Warszawka, niekompetentni radni i urzędnicy, leniwi policjanci, którym się nie chce patrolować przez całą dobę ścieżki rowerowej nad zalew, wykładowcy, których trzeba porozganiać na cztery wiatry, dziennikarze analfabeci, motłoch rzucający pety na ulicy, dozorcy, którym się nie chce sprzątać, nauczyciele, motocykliści, pazerni i lubieżni księża... W wirtualnym świecie reguły są proste i oczywiste. Receptą na nieszczęścia jest powszechna, nieustająca lustracja i surowe karanie. Na dobry początek 50 zł za jeżdżenie rowerem bez kasku.

Z nocnej lektury wyłoniło mi się miasto pełne kamer, policji, tajniaków, kontrolerów, prokuratorów i donosicieli. Miasto wzorowo uporządkowane i zorganizowane, w którym każdy zna swoje miejsce w szeregu. Miasto błyskawicznie reagujące na każde przewinienie i każdą ludzką niedoskonałość. Miasto, w którym nie chce się żyć.

Na szczęście następnego ranka, gdy szedłem do pracy, Lublin wyglądał zupełnie inaczej.